Bij ons thuis hebben we vele verhalen over de tweede wereld oorlog al gehoord. De schok en emotie zijn er nog steeds, maar uiten zich vooral als ongeloof. Tot 4 mei 2021. Mijn ouders en ik zaten achter de tv zoals elk jaar en verwachtten dezelfde soort toespraak als voorheen. In plaats daarvan de toespraak van André van Duin. Bij mijn moeder kwam het besef dat we herdenkingsplekken hebben voor iedereen, ook homo’s. Bij mijn vader kwam voor het eerst in tijden het besef dat de slachtoffers, mensen waren zoals hijzelf. Bij mij? Dat de soldaten niet vochten voor vrijheid, hun gedachten stonden op overleven. Falen was geen optie. We hadden drie compleet verschillende realisaties, maar we hadden die voor het eerst in jaren tijdens dezelfde 7 minuten met tranen in onze ogen. Dat moment blijft ons nog jaren bij en daarom is André van Duin mijn verschilmaker
